til

نمی خواستم جوابتان را بدهم. چون اولین لازمه احترام و معرفت این است که دو طرف خودشان را معرفی کنند و گرنه در تاریکی آدمی می تواند هر چیزی ببافد و بگوید . نوشته راجع به سیگار و فروش آن است و اینکه ممکن است مغازه دار خوش انصافی سیگار نفروشد و کاری به درآمد آن نداشته باشد. اینکه اسم فعلی و قبلی خیابان یا بلوار چه بوده یا چند متر با شهرک فاصله دارد همه قصه نویسی است برای رساندن مطلب. شما اگر بگویی خیابان بهشت تا بگویی بلوار شهیدان حاجی زاده در قصه فرق دارد ولی در آدرس دادن باید از دومی استفاده کرد. به هر حال خواننده آن قدر باید فهم داشته باشد که بداند اصل قصه جیست و فرع کدام است و وقتش را هدر ندهد. یک خواننده آن قدر فهم دارد که می داند نوشته اصل است نه نویسنده و اینکه فامیلیش چیست فامیلی قبلی اش چه بوده شغلش چیست و از این مسایل بی ارتباط به متن. یک خواننده هوشیار می داند هر فردی خاصه اگر نویسنده باشد طرز تفکری مخصوص به خود دارد و اصلا اگر همه ی آدمها یک جور بیاندیشند عیب و ایراد دارد... یک خواننده آن قدر فهم دارد که می داند قضاوت کردن در باره آدمهای دیگر کار درستی نیست و با نادانسته های خودش حدس نمی زند حالا که به جای این واژه آن واژه را آورده از چه پرهیز داشته وبا که خصومت دارد... خواننده با انصاف می داند هدف اصلی نویسنده یادآوری پرهیز از پدیده ی زیانباری مثل دخانیات و بها دادن به فردی عادی برای کاری ارزشمند است .... خدا در قرآن می فرماید ویل لکل همزه لمزه ....یعنی وای بر هر عیب جوی طعنه زننده...من استاد نیستم ....