مطلب

نوشتن سخت است......از چند هزار سال قبل که آدم خط ساخت و کلمه جان گرفت تا امروز که هزاران هزار شبکه و روزنامه و کانال و گروه در پی فهماندن حرف خود هستند.....گاهی جمله ساده است....برف سفید است....این را همه یک جور می فهمند....حتی اگر به زبان های دیگر ترجمه شود....اما اگر چندرغاز صنعت ادبی به خرج بدهی و بنویسی کله فلانی پر از گچ است...و به ده زبان ترجمه شود ده جور فهمیده می شود و حالا اگر بنویسی کله دوستم بوی قرمه سبزی می دهد و ترجمه شود دیگران هیچ نمی فهمند.....استفاده از حکابت و داستان هم در بسیاری از موارد به جای آنکه در درک مطلب یاری برساند اثری وارونه دارد......صد نفر حکایتی را می خواند هر یک سوادی دارد و تجربه و دیدگاهی بنابراین برداشتها متفاوت می شود و این خلاف دیدگاه نویسنده است که می خواهد یک مطلب را به صد نفر برساند ضحیح و سالم.....البته گفتن حکایت و داستان شیرینی های خودش را هم دارد...ملت مشغول می شوند ...در پی کشف حقیقت به تلاش می افتند.و....گروه با کانال تفاوت دارد....فردی کانال دارد هر پیامی خواست می گذارد ...مثلا هر روز تصویری از دمپایی خود را....یا ماجرای خود و گربه اش....مخاطب اگر نخواست میاید بیرون....اما گروه جور دیگری است....هر که می نویسد باید حساب کند.... سهم من چه قدر است....آیا انچه می نویسم نیاز گروه است.یا من پزشکی هستم که پیش از آمدن بیمار نسخه ام را نوشته ام....آیا این مطلب را ساده تر و با کلمات کمتری نمی شود گفت....آیا ممکن است برخی مطلب مرا بخوانند و ناراحت شوند....همه ی اینها را ننوشتم که ننویسید شاید ریلی باشد که آسانتر گروه پیش برود...........